Στου κουφού την πόρτα…(Το σημείωμα της Τετάρτης)

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Ο διάλογος! Μια λέξη πολυχρησιμοποιημένη και απολύτως κακοποιημένη. Έχουμε και λέμε: Διάλογος σε καθημερινή βάση. Διάλογος για να λυθούν τα προβλήματα της παιδείας και της υγείας. Διάλογος για τα εργασιακά προβλήματα, για τα συνταξιοδοτικά, τα πολιτιστικά και -εν γένει- για τα εθνικά τοιαύτα.

Κι αφού σού «φουσκώσουν» τον ΕΝΦΙΑ στο κέφάλ' και σού ζητούν να πληρώσεις για τα λαζνίδια, που ούτε αμούρες δεν βγάζουν, ένα σκασμό λεφτά, ανακοινώνεται αρμοδίως ότι «θα γίνει διάλογος για τον ακριβή προσδιορισμό της αξίας...».

Με το διάλογο προσπαθούσαν να μας συνετίσουν και οι μανάδες μας, να μας διαπαιδαγωγήσουν, να μας ορμηνέψουν...

- Σ' κρένω μωρέ ζαλουταραμένο. Μαζέψ' στο σπίτς να διαβάσεις κάμποσο, ν' ανοίξεις τα φωτερά σ', να μη μείν'ς γκτσούπ' σ' όλη σ' τ'ν ζωή.

Διάλογος κανονικός ήταν κι αυτός. Τι κι αν δεν μπορούσαμε να αντιλέξουμε... Τι να πούμε, αφού τα γράμματα ήταν μονόδρομος, «να σπουδάσουμε, να μη γυρίσουμε πίσω, γιατί θα μας φάει το φτυάρ' στα δασικά έργα»! Ο καλόβουλος συζητητής θα συμφωνήσει πως διάλογος- κατά βιασμό- γίνεται κάθε μέρα στα πρωινάδικα.

- Μη με διακόπτετε σας παρακαλώ. Αφήστε με να ολοκληρώσω.

- Μα, για να ενημερωθούμε επακριβώς, οφείλουμε πριν ολοκληρώσουμε...

- Όχι, σας παρακαλώ. Δεν επιτρέπω καμία διακοπή, προ ολοκληρώσεως.

- Ναι, αλλά προκειμένου να ενημερώσουμε...

- Η ανατροφή και η ευγένειά μου δεν μού επιτρέπουν να διακόπτω... Αφήνω τον συνομιλητή μου να ολοκληρώσει.

Αυτά διαμείβονται κάθε πρωί στην τηλεόραση και στις λεγόμενες «ενημερωτικές εκπομπές». Κι έτσι ολοκληρώνεται η «ενημέρωση» του πολίτη -με ή χωρίς διακοπή- τον οποίο περιέχυσαν τα ζουμιά του βιασμού της σκέψης του από τον κανονιοβολισμό με βόμβες -όχι ναπάλμ ούτε ουρανίου, αλλά παραπληροφόρησης- σκοτώνοντας κάθε σπερματοζωάριο αλήθειας και έντιμης πολιτικής ενημέρωσης.

Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός μέσα σε μια Πολιτεία που σωπαίνει... Αυτοί που κρύβονται πίσω απ' αυτούς, αυτοί που κάψαν τα δέντρα, που κάψαν τα πουλιά και τα παιδιά, αυτοί που κάψαν το νερό... Αυτοί καμώνονται πως διαλέγονται... Και ως εκ τούτου ο «αγοραίος» Δίας -προστάτης του διαλόγου- καταντά συχνά σκέτος υβριστής και χυδαιολόγος.

Το βράδυ έχουμε τα μακρουλά τραπέζια του «διαλόγου». Εκεί γίνεται το «έλα να δεις». Αρχίζει να μιλάει ο ένας καλεσμένος. Δεν έχει αρθρώσει ούτε δέκα λέξεις, ορμάει (λεκτικά) ο άλλος και μονολογεί..., επελαύνει και ο τρίτος, αληθινός σίφουνας, ο τέταρτος και ο πέμπτος και πάει λέγοντας... Ο ένας δεν ακούει τον άλλο και όλοι μαζί δημιουργούν μια χλαλοή, έναν απίστευτο σιαλακά. Κι όλο αυτό το τζέρτζελο ονομάζουν διάλογο. Μόνο ένας ατόφιος Τζουμερκιώτης θα μπορούσε να δώσει τη σωστή απάντηση. Αν φυσικά τον καλούσαν. Αν... «Άμα αρπάξω κανένα στούμπο και στο κοπανήσω κατακρίκεκα απ' το ρζάφτ', να σε θρουμπιάσω για τα καλά και να σ' κάνω το κεφάλ' κουρκούτ', τότε θα δεις τι πα να πει διάλογος».

Η παρακμή του πολιτισμού ή ένας παρηκμασμένος πολιτισμός; Όπως και να το πει κανείς ένα είναι σίγουρο: Αποτυπώνεται η κατάντια μας... Τη γευόμαστε... Βοήθειά μας.

«...πάρε ένα σβώλο Μήτρο

και διώξε εκείνα τα σκυλιά

που μας χαλάν το φύτρο...».

Αρ. Βαλαωρίτης