Του Βαγγέλη Καινούργιου
Η περίπτωση της «αξιοποίησης» των στρατοπέδων Σολωμού και Παντοκράτορα
αποκαλύπτει πολλά για τη σχέση της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Πρέβεζα με την
πόλη, την ιστορία της και το φυσικό περιβάλλον. Πρόκειται για μια σχέση που
στηρίζεται σε πρωτοφανή προχειρότητα και προφανή έλλειψη σχεδίου για τον
τόπο.
Αντί να ασχοληθεί στα σοβαρά ο Δήμος Πρέβεζας με τα μεγάλα διακυβεύματα που
αφορούν το μέλλον της πόλης, δηλαδή τη σύνδεσή της με τους νέους οδικούς άξονες,
το εμπορικό λιμάνι, το αρχαιολογικό πάρκο της Νικόπολης κ.α., προσπαθεί να κάνει
το μεσάζοντα στην παραχώρηση των πρώην στρατοπέδων που ανήκουν στον στρατό σε
ιδιώτες για να χτιστούν μεγάλα ξενοδοχεία. Μάλιστα, εκλογικεύει τις προθέσεις
του μέσα από ένα εκβιαστικό δίλημμα για την τοπική κοινωνία: ή θα γίνουν όλα
αυτά με τον τρόπο που προτείνει η πρόχειρη μελέτη του Δήμου ή θα γίνουν από το
ταμείο του στρατού (ΤΕΘΑ), πιθανότατα με χειρότερους όρους για την πόλη. Η
λογική δηλαδή του ΤΙ ΝΑ κάνουμε σε όλο της το μεγαλείο!
Η άποψη του Δήμου Πρέβεζας για την «αξιοποίηση» των στρατοπέδων δια της
τσιμεντοποίησης είναι πλατιά διαδεδομένη στα χρόνια της κρίσης. Οι ελεύθεροι
χώροι παραχωρούνται όπως – όπως στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να γίνουν επενδύσεις
και φυσικά στο όνομα της ανάπτυξης θεωρείται αυτονόητο ότι τέτοιες περιπτώσεις
δεν σηκώνουν χρονοτριβή. Διότι οι πολλές καθυστερήσεις και οι έλεγχοι
αποθαρρύνουν τις επενδύσεις και προδιαθέτουν δυσμενώς τους επενδυτές. Κι όλα
αυτά για το καλό πάντα της τοπικής κοινωνίας…
Όμως, το αφήγημα έχει μια σοβαρή έλλειψη: ακόμα κι αν το όνειρό μας για την
Πρέβεζα του αύριο είναι να κονομάνε δέκα άνθρωποι και οι υπόλοιποι να
καμαρώνουμε τα άλμπουρα και τα τσιμέντα, ποιος θα το σχεδιάσει αυτό; Μήπως η
δημοτική αρχή που πανθομολογούμενα έχει αποτύχει παταγωδώς ακόμα και στη
στοιχειώδη οργάνωση της καθημερινότητας των Πρεβεζάνων; Αυτό χρειάζεται πολύ
μεγάλη προσπάθεια για να το πιστέψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου