Με την Τζουμερκιώτικη λαλιά. Τα σχολεία άνοιξαν…

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Τα σχολεία άνοιξαν! Η χαρά των εμπόρων. Να πουλήσουμε τετράδια, μολύβια, γομολάστιχες κλπ. Φυσιολογικότατο. Τα σχολεία άνοιξαν! Η χαρά των αληθινών εμπόρων. Να πουλήσουμε «μυαλό»… και μαζί με το μυαλό αρχίζουν τα ενισχυτικά, για να μην πω να πουλήσουμε ντοπάρισμα. Τα σχολεία άνοιξαν! Ο προβληματισμός των γονιών… «Δίνουμε Πανελλήνιες…» Πώς να το κάνουμε; Υπόθεση καταξίωσης. Τα αδιέξοδά μας, τα υπαρξιακά μας κενά θα τα καλύψουμε με την επιτυχία των παιδιών μας. Μια επιτυχία, που μεταφράζεται σε δήθεν κοινωνική ανοδικότατα και «κοινωνική καταξίωση». Να φύγουμε, να ξεφύγουμε από τη «δευτεράτζα», να παραμείνουμε στην τάξη μας, πρώτοι και μοναδικοί, να ξεχωρίζουμε από τους άλλους και να διαστρωματωθούμε σε ανώτερα- υψηλά κοινωνικά κλιμάκια. 

Αρλούμπες… Αρλούμπες, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. «Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια». Αρχίζει από παλιά, πολύ παλιά. Μόλις ξεκινήσει το παιδάκι στο Δημοτικό, υποχρεωτικά και με πρωτεύοντα ρόλο, μπαλέτο, χορό, Κουνγκ-Φου, Τάε Κβον Ντο, καράτε, δύο ξένες γλώσσες, κολυμβητήριο, χώρια που πρέπει να έχει το καλύτερο κινητό με όλα τα συμπαρομαρτούντα. TABLET με οθόνη πολλαπλής αφής, επεξεργαστή, κάρτα γραφικών, μνήμη απίστευτη, μεγάλη χωρητικότητα, Webcam, υψηλή συνδεσιμότητα, ασύρματη επικοινωνία και εγγύηση ενός χρόνου και φωτιά στα μπατζάκια του κάθε γονιού και πυρκαγιά στην τσέπη του και αποκαΐδια στο μυαλό του παιδιού.

Αποκαΐδια ή μάλλον απορρίμματα, γιατί τα αποκαΐδια θα τα μετρήσουν αργότερα, πολύ αργότερα, όταν θα μπει για τα καλά μπουρλότο. Τώρα μπαζώνουμε με πρωτογενές υλικό και όχι με ανακυκλούμενο το μυαλουδάκι του παιδιού με ό,τι θέλουμε ή νομίζουμε πως πρέπει να εναποθέσουμε στο μυαλό του. Κι αυτά τα μπάζα στομώνουν τη σκέψη, τη διάθεση για παιχνίδι, την επιθυμία για ζωή του παιδιού. Κατακρατούν και τη θέληση ακόμα για ζωή και επικοινωνία. Με το κινητό ανά χείρας συνομιλούν με το άδηλο, έρχονται σε επαφή με το άοσμο και επιζητούν όσα τους σερβίρει ο ιντερνετικός παροξυσμός. 

Και σαν αποσχολίσουν από το Γυμνάσιο «αρχίζει το ματς». Ιδιαίτερα, αβέρτα ιδιαίτερα, κόντρα στο γκρουπ, συνεχόμενες «πνευματικές ντόπες». Έχω υπόψη γονείς που έδωσαν και βαρβιτουρικά στα παιδιά για να αντέξουν και να ανεβούν τον Γολγοθά των εξετάσεων. Κι όλοι αρχίζουν τις συμβουλές. «Η πρώτη ξαδέρφη του τρίτου ξάδελφου, του Κολοκοτρώνη, που έδωσε εξετάσεις το 1821, διάβαζε 20 ώρες το εικοσιτετράωρο, και πέτυχε στην Ανωτάτη Ελατοκομική Τζουμέρκων». Κάτι τέτοια ακούς και ανακράζεις. «Έχουν το διάολο μέσα τους». Κι αν δεν καταφέρει κάποιος να μπει σε καμιά σχολή, ντροπή για τους γονείς, «κάρνα για να βάψουν την μ’τσούνα, τι δεν έχουν μούτρα να βγουν στην κοινωνία», γιατί τους ξέφυγε η κοινωνική τους καταξίωση. Τώρα; Τώρα σαν από τώρα. Εξωτερικό. Σπουδές και πάει λέγοντας. Κι όποιος αντέξει. Να πούμε ακόμη και για κείνο το φασιστικό μπάζωμα που μερικοί «αρνούνται» να δεχτούν στο Σχολείο που θα φοιτήσει ο γιόκας να είναι και προσφυγάκια. 

Η κατάσταση αυτή είναι άρρωστη. Η πραγματικότητα αυτή είναι τερατογόνος. Καταστρέφει την ψυχή του παιδιού με ανείπωτες συνέπειες στην υγεία του. Δεν μιλάμε για όλα τα παιδιά. Ασφαλώς και πολλά θα σπουδάσουν. Άλλα έχουν κλίσεις και ενδιαφέροντα σε άλλους τομείς. Όχι… εκεί οι γονείς. «Θα σπουδάσεις, γιατί θα σού φάω τον καρδυλάγκο! » Ώσπου να το ζουρλάνουν κυριολεκτικά και να καταλάβουν, αν ποτέ καταλάβουν, πως « το της υστεραίας, κατόπιν εορτής ήκομεν». 

Τι χρειάζεται; Όχι και πολλά πράγματα. Αυτά τα λίγα που μού έγραψε κάποτε μια μαθήτρια Τρίτης Λυκείου, όταν τη ρώτησα πώς τα πέρασε στην εκδρομή. 

ANAΣΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ήθελα, ήθελες να περπατήσουμε αγκιστρωμένοι

στα δίχτυα της αγάπης. Μαζί να βάψουμε κατακόκκινο

το χλωμό ήλιο. Μα, άπιαστα όνειρα είπες.

Προηγούνται Εξετάσεις, Πανεπιστήμιο, Αποκατάσταση, Καταξίωση.

Τι, άλλωστε περιμένουν οι γονείς μας; Τι δικαιούνται;

Τόσα έδωσαν. Να πάει χαμένη η επένδυση;

Δε λειτουργούν αυτόβουλα, μα ούτε και αυτόνομα.

Ο κόσμος είναι σκληρός δυνάστης και ο αέρας βαρύς.

Φράζει την αναπνοή κι η ελευθερία μας ασθμαίνει.

***************

Ώσπου ήρθε η πενταήμερη ή -σωστά-πενθήμερη.

Μα, εμείς πετάξαμε το «σωστό» για άλλους καιρούς,

για άλλους τόπους. Με βαθιές ανάσες ελευθερίας

τα κάναμε όλα δικά μας. Το μόνο που αφήσαμε

είναι το σχήμα που πήρε το στρώμα του κρεβατιού.

Σ’ αυτό διαβάζεις τα σώματά μας…

Αέέέέέέέρα, πνίγομαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, θα σας "καθαρισω" ....