Το βοριαδάκι του φθινοπώρου που κυλάει απ’ τις πλαγιές του
Κασιδιάρη μας περονιάζει και κάνει τις καλαμιές του βάλτου, της μικρής
ορεινής λίμνης κοντά στο χωριό Κουκλιοί να θροΐζουν, σαν να θέλουν να
τραγουδήσουν τον ερχομό της αυγής.
Φθάσαμε εδώ πολύ πριν ξημερώσει για να φωτογραφήσουμε τις
μαγευτικές αντανακλάσεις που δημιουργεί το φεγγαρόφωτο στα νερά , αλλά
και την πρωινή ομίχλη , καθώς θα υποχωρεί , από τον ερχομό των πρώτων
αχτίδων του ήλιου.
Βρισκόμαστε σε μια από τις ωραιότερες αλλά λιγότερο γνωστές
περιοχές της Ηπείρου, στην κοιλάδα του άνω Καλαμά και συγκεκριμένα στο
δυτικό όριό της που είναι η κορυφογραμμή του βουνού.
Ο ήλιος αρχίζει να φωτίζει σιγά σιγά το τοπίο, οι αποχρώσεις
βοηθούμενες και από τη διαύγεια των νερών της λίμνης δημιουργούν
ανεπανάληπτα στιγμιαίας διάρκειας εικαστικά έργα, σ’ένα αρμονικό
σύμπλεγμα με τα νούφαρα και τις αγριοκαλαμιές.
Ο Βάλτος είναι το καταφύγιο για τις αγριόπαπιες και τα άλλα υδρόβια
, τα οποία όμως παρά την απαγόρευση του κυνηγίου στην περιοχή της
λίμνης, κινδυνεύουν από τους λαθροκυνηγούς που βρίσκουν εύκολη λεία στα
ήρεμα νερά.
Ανηφορίζουμε προς την πλαγιά φθάνουμε σ’ένα πλάτωμα το οποίο
καλύπτεται τα σκιερά αιωνόβια πλατάνια , που ριζώνουν πάνω στα άφθονα
νερά , που φθάνουν εδώ από τις πηγές του Κασιδιάρη και τροφοδοτούν
διαρκώς το Βάλτο.
Συνεχίζουμε την ανάβαση και σε λίγο αντικρύζουμε χωμένο μέσα στο
δάσος το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων το οποίο είναι χτισμένο δίπλα
στα ερείπια του παλιού ναού.
Μπροστά μας απλώνονται οι δασωμένες πλαγιές του βουνού και στο
βάθος ο κάμπος με τη λίμνη.
Από το σημείο αυτό φαίνεται σαν ομορφοκεντημένο χαλί ολόκληρη η
κοιλάδα του άνω Καλαμά, με τα ποτάμια της , τις καλιέργειες, μερικά
απ’τα χωριά της και γύρω τα βουνά.Το μάτι μας φθάνει βόρεια ως τα
αλβανικά βουνά, ανατολικά είναι τα βουνά του Ζαγοριού και νότια
βλέπουμε την Ζίτσα έως τις βόρειες κορυφογραμμές που ορίζουν την
κοιλάδα των Ιωαννίνων.
Η κοιλάδα του άνω Καλαμά αρχίζει βόρεια από τις πηγές του ποταμού
Καλαμά, στους πρόποδες του Αϊ Λιά Δολιανών και τελειώνει νότια στο
χωριό Σουλόπουλο και νοτιοδυτικά στη Βροσύνα.
Η περιοχή είναι από τις ωραιότερες και παραγωγικότερες της
Ηπείρου.
Το φθινόπωρο του 1809 ο Λόρδος Βύρων, πηγαίνοντας από τα Γιάννενα
προς το Τεπελένι, φιλοξενήθηκε δύο μέρες στο μοναστήρι του Αϊ Λιά
Ζίτσας σε υψόμετρο 780 μέτρων. Οταν από εκεί ψηλά αντίκρυσε την
κοιλάδα, έμεινε έκθαμβος από την ομορφιά της και στο βιβλίο
του,Τσιάιλντ Χάρολντ, έγραψε έναν ύμνο γι’αυτή.
Η γη είναι έφορη και είναι δυνατή η αποδοτική καλλιέργεια μιας
μεγάλης ποικιλίας γεωργικών προιόντων, από δημητριακά , όσπρια και ρύζι,
μέχρι κηπευτικά , οπωροφόρα δένδρα και αμπέλια. Την παραγωγικότητα της
κοιλάδας την ευνοούν και τα πολλά νερά της, ποτάμια και πηγές,καθώς
και οι συχνές βροχοπτώσεις χειμώνα καλοκαίρι.
Στα γύρω υψώματα της κοιλάδας του άνω Καλαμά,σώζονται ερείπια έξη
αρχαίων πόλεων και ακροπόλεων που αποτελούσαν για τους Μολοσσούς που
ήταν οι αρχαίοι κάτοικοι της κοιλάδας, ένα αμυντικό συγκρότημα κατά
των επιδρομέων που θα επιχειρούσαν να μπουν σ’αυτήν. Τα αρχαία
βρίσκονται στις περιοχές Παλιογκρίμπιανη, στο Σώσινο, στη Σιούτιστα , στο
Δεσποτικό, στη Χρυσόρραχη και στο Λεπροβούνι.
Τα ίδια υψώματα αποδείχθηκαν σπουδαίες στρατηγικές θέσεις, και κατά
τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940 , όταν αποτέλεσαν φραγμό στον Ιταλικό
στρατό.
Eπιστρέφουμε στο ξωκκλήσι όπου κάθε χρόνο οι ντόπιοι στη γιορτή των
Αγίων Αναργύρων, διοργανώνουν μεγάλη γιορτή με παραδοσιακοούς χορούς και
τραγούδια, και παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο πρός το χωριό Λίθινο.
Σε μικρή απόσταση από την λίμνη συναντάμε πολλές πηγές οι οποίες
τροφοδοτούν τις καλλιέργειες στον κάμπο.
Κοντά στις πηγές υπήρχαν παλαιότερα, εκτροφεία πέστροφας τα οποία
έχουν εγκαταλειφθεί.
Στο σημείο αυτό ο Κασιδιάρης δεν δικαιολογεί το σημερινό του όνομα,
αφού τα πλατάνια και οι αγριοκαστανιές δημιουργούν ΄μαζί με τις
βαλανιδιές τα πουρνάρια τα σφενδάμια τα κέδρα και τις αγριαχλαδιές,
πυκνό δάσος. Το παλαιότερο όνομα του ήταν Σιούτιστα, αλλά οι κάτοικοι
της περιοχής αρχικά σαν παρατσούκλι,επειδή πράγματι μια από τις πιο
ψηλές κορυφές του είναι γυμνή από δένδρα και θάμνους, τον ονόμασαν
Κασιδιάρη.
Καθώς ο κατακόκκινος ήλιος είναι έτοιμος να χαθεί πίσω από την
κορυφογραμμή λίγο πιο ψηλά απ’το σημείο που βρισκόμαστε, και οι
πλαγιές του ήμερου βουνού αρχίζουν να σκουραίνουν και να γεμίζουν με
σκιές, ανηφορίζουμε γρήγορα προς τη λίμνη για να προλάβουμε την
φωτογράφηση του Βάλτου με το τελευταίο φως της μέρας.
Τη μοναδική σιωπή του ορεινού τοπίου σπάζουν κατά διαστήματα, τα
βατράχια της λίμνης και οι κρωξιές από τις πάπιες που κατευθύνονται
πλέοντας ανάμεσα απ’τα νούφαρα και τις αγριοκαλαμιές προς τις φωλιές
τους και μοιάζουν να αποχαιρετούν εμάς, τους παράξενους επισκέπτες , που
τους τάραξαν τη γαλήνη.
Δείτε το video
Κείμενο:Κώστας Χριστοφιλόπουλος
Φωτογραφία :Βασίλης Λάππας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου