Πρέβεζα. (Ένα άγνωστο ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη)

Ανέτειλε ήδη το φως της πρωίας

εις Πρέβεζα, πλήρης βαρβάρων φύλων,

τα νώτα στηρίζων εις στρώμα απαλόν,

ευρίσκεται ο Μπέης εις σκέψεις μυρίας.

Ωραίος ηνοίγετο ορίζων εμπρός

και κόλπος βαθύς εκ της γης των Κουρήτων,

την γην της Ηπείρου εχώριζεν

και ήτον, καθρέπτης λαμπρός.

Ειδέτε, προ φλοίσβου κυμάτων αγρίων,

της πόλεως ένθεν, με όψιν φρικτήν,

στημένα ιδού, εις πετρώδη ακτήν,

τα αστράπτοντα τείχη μεγάλων φρουρίων.

Απέναντι άλλη εστία πυρός,

το Άκτιον, πύργος χαλκού και σιδήρου

υψώνεται εκεί αντίκρυ της Ηπείρου

του κόλπου φρουρός...

Σας βλέπω εμπρός μου, βουνά τεθλιμμένα,

βουνά της Δωδώνης εν μέσω δασών,

υιοί του πολέμου, λαοί Μολοσσών

ως πότε θα κύπτετε δούλον αυχένα.

Ω! Τότε, το πρώτον μου όπλον ζητώ,

τα αρχαία μου πέδιλα φέρων

εκεί όπου ρέει γοργός ο Αχέρων,

μαζί σου πετώ...

Κώστας Καρυωτάκης

www.romiazirou.blogspot.gr