Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
«Κατά την νύχτα της 30ής προς την 31ην Μαΐου υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις. Οι ένοχοι και συνεργοί αυτών θα τιμωρηθούν διά της ποινής του θανάτου»
(Το γερμανικό ανακοινωθέν που αναγγέλλει το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη)
Είναι γνωστό πως στις 23 Απριλίου 1941 η βασιλική οικογένεια και η κυβέρνηση Τσουδερού εγκατέλειψαν την Αθήνα και πήγαν στην Κρήτη για να βρεθούν αργότερα στο Κάιρο. Άφησαν στις φυλακές πολιτικούς κρατούμενους για να τους παραδώσουν αργότερα στους Γερμανούς και γενικά στις δυνάμεις Κατοχής. Δεν έφυγαν με άδεια τα χέρια… Πήραν μαζί τους σε χρυσό τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας, -τα υπεξαίρεσαν με εντολή τους ο διοικητής και ο υποδιοικητής της, Κυριάκος Βαρβαρέσσος και Γεώργιος Μαντζαβίνος-, αξίας 7,5 δις. δραχμών και το σύνολο του εξωτερικού συναλλάγματος. Ακολούθησαν πολλοί πολιτικοί, όπως Π. Κανελλόπουλος, Γ. Παπανδρέου, ο Κ. Καραμανλής τον Ιούλη του 1944.
Ακολούθως σχηματίστηκε η (29 Απριλίου 1941) η πρώτη κατοχική κυβέρνηση, η κυβέρνηση των δωσίλογων. Πρωθυπουργός Γεώργιος Τσολάκογλου. (Να διευκρινίσουμε ακόμα πως πλήθος πολιτικών ηγετών, όλων των αστικών πτερύγων, «συνέρρευσαν» για να τον συγχαρούν: Στ. Γονατάς, Θ. Πάγκαλος, Αλ. Οθωναίος, Δ. Μάξιμος, Κ. Τσαρλδάρης, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλος, Περ. Ράλλης, Στεφ. Στεφανόπουλος, Γ. Μερκούρης, κλπ.) Στην ουσία δηλαδή υπήρχε η κυβέρνηση των δωσίλογων και η κυβέρνηση των φυγάδων. Ο ελληνικός λαός παρατημένος πανταχόθεν άρχισε να αναζητά τρόπους αντίστασης στον κατακτητή. Μπορούμε να ονοματίσουμε ως πρώτη αυθόρμητη αντιστασιακή πράξη την πάλη του λαού για επιβίωση. Οργανώθηκαν λαϊκά συσσίτια με την πρωτοβουλία διαφόρων επαγγελματικών ενώσεων και συλλόγων των εργαζομένων.
.Το πρώτο αποφασιστικό ράπισμα κατά των στρατευμάτων κατοχής έδωσαν δύο νέοι φοιτητές. Ο Μανόλης Γλέζος, φοιτητής της Ανωτάτης Σχολής Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών και ο Αποστόλης (Λάκης) Σάντας, φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και οι δυο τη νύκτα της 30ής Μαΐου 1941 σκαρφάλωσαν από τη Βορειοδυτική πλευρά στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τη γερμανική φρουρά κατέβασαν τη γερμανική σημαία! Με την πράξη τους αυτή οι δυο νέοι εξέφρασαν και την ψυχική διάθεση του ελληνικού λαού. Και συνεχίστηκε η Κατοχή. Παράλληλα όμως ανδρώθηκε η Αντίσταση του ελληνικού λαού και άρχισε να παίρνει μαζική μορφή. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, όπως την περιγράφει ο Σικελιανός στο Επίγραμμα.
«Δεν
είναι τούτο πάλαιμα σε μαρμαρένια
αλώνια,/εκεί να στέκει ο Διγενής και
μπρος να στέκει ο Χάρος./Εδώ σηκώνεται
όλη η γη με τους αποθαμένους,/και με τον
ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της./
Κι
απάνω-απάνω στα βουνά, κι απάνω στις
κορφές τους/φωτάει με μιας Ανάσταση,
ξεσπάει αχός μεγάλος./Η Ελλάδα σέρνει
το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες,/- χιλιάδες
δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια,
-/κ' είν' οι νεκροί στα ξάγναντα,
πρωτοπανηγυριώτες!»
Τέτοια
πρωτόφαντη και πρωτόγνωρη για τους
φασίστες Αντίσταση. Εδώ,
στην Ελλάδα. Κι άρχισαν …Κι όλη
η Ελλάδα έγινε ένας τόπος ιερός, εδώ
όπου σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους
δε χωρούσαν οι λεβέντες, καθώς δεν χωρά
στα σπλάχνα τόσος πόνος.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά. Το χωριό μου το έκαψαν οι Γερμανοί. Μαζί με το κάψιμο εκτέλεσαν και τέσσερις χωριανούς. Σε ένα από τα παιδιά των εκτελεσθέντων –παρήλικας πλέον ενενήντα φεύγα- κάποιος κάπου του είπε πως χρειάζεται αίτηση να συνεδριάσει το αρμόδιο συμβούλιο και να κηρύξει το χωριό μαρτυρικό κλπ, κλπ., και να αναγνωριστεί έτσι και η προσφορά της θυσίας του πατέρα του, μειδιώντας και με περιφρόνηση είναι αλήθεια, μού είπε: «Σιγά μην είχαν ανάγκη από οποιοδήποτε πολιτικό ή πολιτειακό παράγοντα, από συμβούλια και διαβούλια να συσκεφτούν, να αποφασίσουν και να πιστοποιήσουν την προσφορά της θυσίας τους. Αν ζούσε η μάνα μου θα τους ζιόκιαζε για τα καλά. Η προσφορά τους είναι γνωστή. Ετούτοι την ανυπαρξία τους θέλουν να καλύψουν. Δεν κάνω καμιά αίτηση. Δε σκυλεύω πάνω στη μνήμη του πατέρα μου και τόσων νεκρών… Ας κάνουν ό,τι θέλουν. »
Σοφές, αληθινά κουβέντες…
Τα θυμήθηκα όλα αυτά. Το χωριό μου το έκαψαν οι Γερμανοί. Μαζί με το κάψιμο εκτέλεσαν και τέσσερις χωριανούς. Σε ένα από τα παιδιά των εκτελεσθέντων –παρήλικας πλέον ενενήντα φεύγα- κάποιος κάπου του είπε πως χρειάζεται αίτηση να συνεδριάσει το αρμόδιο συμβούλιο και να κηρύξει το χωριό μαρτυρικό κλπ, κλπ., και να αναγνωριστεί έτσι και η προσφορά της θυσίας του πατέρα του, μειδιώντας και με περιφρόνηση είναι αλήθεια, μού είπε: «Σιγά μην είχαν ανάγκη από οποιοδήποτε πολιτικό ή πολιτειακό παράγοντα, από συμβούλια και διαβούλια να συσκεφτούν, να αποφασίσουν και να πιστοποιήσουν την προσφορά της θυσίας τους. Αν ζούσε η μάνα μου θα τους ζιόκιαζε για τα καλά. Η προσφορά τους είναι γνωστή. Ετούτοι την ανυπαρξία τους θέλουν να καλύψουν. Δεν κάνω καμιά αίτηση. Δε σκυλεύω πάνω στη μνήμη του πατέρα μου και τόσων νεκρών… Ας κάνουν ό,τι θέλουν. »
Σοφές, αληθινά κουβέντες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου