Με πολλές αφορμές το τελευταίο διάστημα, έχει επισημανθεί η
σημασία της στελέχωσης του κράτους και η αποτροπή του κινδύνου επιβίωσης ή
ανέλιξης προσώπων που δεν ανταποκρίνονται στο στόχο - που από την πρώτη στιγμή
είχαμε επισημάνει - της αποδόμησης του παλαιοκομματικού κράτους, χωρίς
ρεβανσισμό, και της στελέχωσης από τα πρόσωπα που κομίζουν το πολιτικό στίγμα
της νέας διακυβέρνησης ώστε να αποκατασταθεί σταδιακά, με όρους αξιοπρέπειας και
συνέπειας, η δημόσια διοίκηση και η εμπιστοσύνη του πολίτη σε αυτή.
Τα πολιτικά πρόσωπα κατέρριψαν
στερεότυπα. Ώρα και για τα υπηρεσιακά
Η στελέχωση της κυβέρνησης από
πολιτικά πρόσωπα «χωρίς εμπειρία» κατέρριψε από τις πρώτες μέρες τους
στερεοτυπικούς μύθους που καλλιεργήθηκαν για την Αριστερά και ανέδειξε, σε
αρκετές περιπτώσεις, την αισθητή διαφορά με τον καθεστωτικό τρόπο σκέψης
συμπεριφοράς που υπακούει σε συγκεκριμένες συμβάσεις, οι οποίες καθορίζουν την
«αξιοπιστία» των προσώπων που κυβερνούν με βάση συντηρητικά πρότυπα.
Με τον
ίδιο τρόπο πρέπει να κινηθεί η κυβέρνηση και στα θέματα της στελέχωσης του
κράτους, αναζητώντας τους ικανούς, αυτούς που έχουν τα προσόντα και θα
διαφοροποιηθούν στη λειτουργία. Ούτε η επιλογή προσώπων αποκλειστικά από την
κομματική επετηρίδα μπορεί να είναι η λύση αλλά ούτε και η εναπόθεση ελπίδων σε
«έμπειρα» στελέχη, ειδικά σε ζωτικούς τομείς των Υπουργείων, μπορεί να προσφέρει
κάτι. Είναι ανάγκη αυτή η αλλαγή, σταδιακά και με ελάχιστες εξαιρέσεις στους
απερχόμενους, να είναι απόλυτη.
Άλλωστε, έχει επισημανθεί αρκετές φορές ο
παραλληλισμός με τη Χιλή του 1973 -τηρουμένων των διαφορετικών συνθηκών προφανώς
- όπου η στελέχωση των καίριων τομέων του κράτους από πρόσωπα που δεν ήταν
φορείς των αξιών της κυβέρνησης Αλιέντε, είχε τραγικά αποτελέσματα, ταυτόχρονα
με τις συνθήκες οικονομικής ασφυξίας, που υπήρξαν παρόμοιες.
Όχι στους βολικούς μύθους για τη
Διοίκηση
Πολύ συχνά, και σε διάφορες χρονικές συγκυρίες ακούγεται η
έκφραση πως το κράτος «οφείλει να έχει συνέχεια». Πρόκειται για πολύ βολικό μύθο
καθώς αυτό το κράτος που γνωρίσαμε, το παλαιοκομματικό, το φαύλο, το πελατειακό,
το κράτος της αναξιοκρατίας και των βολεμένων δεν πρέπει να έχει καμία συνέχεια
αλλά μια υπεύθυνη κυβέρνηση οφείλει - χωρίς περιστροφές - να το
ξεριζώσει!
Όχι με εκδικητικότητα αλλά επιλέγοντας τους άξιους και τους
ικανούς. Αυτούς που έχουν, φυσικά, το ανάλογο πολιτικό φορτίο και, κυρίως,
αυτούς που μπορούν να εξασφαλίσουν - με όρους αξιοπρέπειας για τη δημόσια
διοίκηση αλλά και με όρους πολιτικής επιβίωσης όσο κυνικό και αν ακούγεται - ότι
το κράτος, που θα γνωρίσει ο πολίτης στην πρώτη κυβέρνηση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ,
διαφοροποιείται στις θεμελιώδεις αξίες που έθεσε για χρόνια η Αριστερά. Αυτό
επέλεξε η πλειοψηφία της κοινωνίας, αυτό οφείλει να πραγματώσει η κυβέρνηση.
Ο κίνδυνος επιβίωσης παλαιοκομματικών λογικών και
προσώπων
Σε αυτό το σκέλος, είναι πολύ σημαντικό, κάτι τέτοιο να
γίνει κατανοητό και για τον έταιρο κυβερνητικό εταίρο. Παρά το γεγονός ότι η
αντιμνημονιακή ρητορική τέμνει κάθετα τις σχέσεις των ΑΝΕΛ με το παλαιό πολιτικό
σύστημα, είναι ορατός ένας κίνδυνος μέσα από διαδικασίες και πρόσωπα που θα
επιλεγούν, στο βαθμό και το μέτρο που του επιτρέπει το πλαίσιο της έντιμης - δεν
αμφισβητείται - πολιτικής συμφωνίας, να επιβιώσουν πρόσωπα, πρακτικές, λογικές,
συμφέροντα και συντηρητικές αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν το παλαικομματικό
κράτος. Όχι υπάρχουν τέτοιες προθέσεις, αλλά γιατί εκεί προσβλέπει σε διέξοδο
όλο το διεφθαρμένο παλαιό καθεστώς αλλά και οι αντίστοιχες πρακτικές.
Και για
το δικό τους συμφέρον, όμως, στο πλαίσιο της ανασύστασης της κεντροδεξιάς μετά
την κατάρρευση του πολιτικού χώρου της ΝΔ, όπου το κόμμα του Καμμένου επιχειρεί
να καταλάβει ένα καλό «διαμέρισμα» στη «δεξιά πολυκατοικία», λογικά θα έπρεπε να
αναζητήσουν νέα πρόσωπα. Μπορεί το κόμμα τους να προέρχεται πολιτικά από το χώρο
που καλλιέργησε αυτό το αναχρονιστικό κράτος, αλλά σε συνθήκες πολιτικής
επιβίωσης, αν δεν διαφοροποιηθεί, θα υπάρξουν κάποιοι αρκετά πιο «ειδικοί» για
να επαναφέρουν τις αξίες από το «κράτος της
Δεξιάς»...
Προφανής η ιδεολογική διάσταση
αλλά...
Το ζήτημα της σοβαρής ιδεολογικής διάστασης μεταξύ των δύο
χώρων είναι πράγματι υπαρκτό και έχει επισημανθεί πολλάκις αλλά αυτό χρειάζεται
πίστωση χρόνου και ίσως και διακριτούς ρόλους μεταξύ κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ και
κυβέρνησης, ώστε να υπάρχει στήριξη παράλληλα με έλεγχο. Ο κίνδυνος παραμένει
και αναδείχτηκε πρόσφατα με τις παρελάσεις αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα λεπτής
διαχείρισης αφού η κυβέρνηση - είναι σαφές ότι - επιλέγει να μην ανοίξει
ζητήματα και ατζέντες που θα μπορούσαν να πλήξουν την ευρεία αποδοχή του
Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στην κοινωνία, σε περίοδο κρίσιμων
διαπραγματεύσεων με το εξωτερικό. Καλοθελητές, πράγματι, θα υπήρχαν πολλοί αλλά
είναι ένας λογαριασμός που θα γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον.
Γι' αυτό και
είναι πιο εύκολο και σημαντικό, στο πλαίσιο της στελέχωσης της κράτους με στόχο
την αλλαγή νοοτροπίας, να μην δημιουργηθούν εστίες εσωστρέφειας αλλά πυλώνες
άσκησης μιας άλλης, διαφορετικής και αξιοπρεπούς πολιτικής. Αν όχι με επιλογές
απόλυτα ταυτισμένες, τουλάχιστον επαρκώς συμβατές με τις αξίες της Αριστεράς. Η
αξιοκρατία είναι η βασικότερη από αυτές και η πιθανή υπαναχώρηση θα ήταν
καταστροφική...
Η Αριστερά δεν θα επιβιώσει ως μηχανισμός συμφερόντων αλλά ως
αξιακό πλαίσιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου