Tην πλάκα τους έχουν πάθει μεγάλοι ξένοι μανατζαρέοι με το παιγνίδι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αστοχούν διαρκώς απέναντι σε  κενή εστία. Τρία χρόνια μνημόνιο και οι πολίτες προτιμούν να αυτοκτονήσουν παρά να ψηφίσουν Λαφαζάνη. Πως να εξηγήσεις τα διαρκή στραπάτσα, πέρα από την ανεπάρκεια και την ασυννενοησία των ίδιων των παικτών; Πάρτε παράδειγμα το οικονομικό team. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο επιτελικός παίκτης στη πιο κρίσιμη ζώνη της ομάδας. Μπορεί στα χαρτιά αυτόν τον ρόλο να τον έχει ο Δραγασάκης του LSE, μόνο που ανάλογα με τις διαθέσεις του Αλέξη άλλες φορές θα βγει μπροστά ο Σταθάκης, άλλες ο -μέσα σ΄ όλα- Σκουρλέτης, άλλες ο Στρατούλης και συχνά ο Τόνι Σφίνος.


Η προτροπή «να συντονιστούμε» δεν έχει καμία αξία στην Κουμουνδούρου μια και αποκτά ελεύθερη μετάφραση για το καθένα από τα στελέχη της. Όπως συμβαίνει στην αριστερά γενικότερα, όλοι θέλουν να είναι αρχηγοί. Από τον Λαφαζάνη, ως τον Κυρίτση και την Κωνσταντοπούλου. Ακόμη και μεταξύ τους όταν βρίσκονται θάβουν κανονικά τον Τσίπρα. Αυτό δεν συμβαίνει με τα λεγόμενα συστημικά κόμματα. Ξέρεις για παράδειγμα ότι στη ΝΔ είναι αρχηγός ο Σαμαράς και πρώτο πριόνι της καρέκλας του η Ντόρα. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Όπως και στο ΠΑΣΟΚ. Είναι ο Βενιζέλος και στο βάθος η φιγούρα του Παπανδρέου ο οποίος επιστρέφει.

Αυτό το χάλι με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τελειωμό. Δείτε την ιστορία με τα φάρμακα. Εδώ μόνος του ο Άδωνης τους πήρε όλους αμπάριζα. Γιατί όταν ακούς ότι ο αρμόδιος υπουργός τηλεφώνησε στον Τσίπρα και του ζήτησε να πάει στην Κουμουνδούρου για να τους εξηγήσει την τροπολογία κι εκείνος αρνείται και προτιμά να δώσει συνέντευξη τύπου, στο γάμο του καραγκιόζη αντιλαμβάνεσαι ότι τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο θέμα δεν είναι αυτό που λέμε ακλόνητα.

Κι αυτό ενώ έχει προηγηθεί η σχετικά πρόσφατη πανωλεθρία με την πρόταση μομφής του κόμματος για τα μάτια του Καλφαγιάννη και της Σταυρούλας Χριστοφιλέα, η οποία έβριζε σαν νταλικιέρης την κυβερνητική χούντα ώσπου πήρε εκπομπή και όλα τώρα είναι μέλι γάλα.

Ο Τσίπρας και τα στελέχη της Κουμουνδούρου πιστεύουν ότι οι πολίτες είμαστε ταγάρια και δεν τα βλέπουμε αυτά.

Σ΄ αυτό το σημείο θέλω να σας πως ότι στη γειτονιά μας υπάρχει ένας πραγματικά τυφλός, ο οποίος κυκλοφορεί όλη μέρα με το μπαστουνάκι του ο άνθρωπος. Υπολογίζει που βρίσκεται η άκρη του δρόμου χτυπώντας ελαφρά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τον κόβεις από μακριά ότι πρόκειται για πραγματικό τυφλό. 

Μόνο στην ελληνική βουλή υπάρχουν κάτι «τυφλοί» που μετακινούνται πολύ άνετα ανάμεσα σε σκοτεινούς διαδρόμους, χωρίς καν να κυκλοφορούν με μπαστουνάκι και οι οποίοι υποδύονται το ρόλο τους με επιτυχία που θα ζήλευε και ο Αλ Πατσίνο στο Άρωμα γυναίκας.  Δεν μας εκπλήσσει. Στην ελληνική βουλή κυκλοφορούν όλα τα νούμερα της κοινωνίας. Εικόνα μας είναι. Ακριβέστερα εικόνα της μεταπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που όλοι τον θεωρούν επόμενη κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει ακόμη να γίνει ομάδα. Θυμίζει τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ και τον ΣΚΑΙ, παρότι ο Λαφαζάνης είναι στενός φίλος και συνομιλητής του Σωκράτη Κόκκαλη. 

Ο Αλαφούζος κάθε λίγο και λιγάκι,  αλλάζει τους μανατζαρέους σαν τα πουκάμισα, τόσο στην ομάδα όσο και στον ΣΚΑΙ. Κι όλα αυτά μέσα σε μια μίζερη ατμόσφαιρα συνοικιακής ίντριγκας. Έτσι βλέπεις για παράδειγμα τον Μαλέλη να πριονίζει με κάθε τρόπο το δελτίο του Ευαγγελάτου, ο οποίος πλέον μεγάλωσε και επιχειρηματικά και δεν τον έχει ανάγκη. Ο Σταμάτης επιχειρεί να ρίξει όλο το βάρος στο δελτίο της Σία, αλλά το κορίτσι είναι ότι πρέπει για τις αγαθοεργίες του ΣΚΑΙ-φέρε τα φαρμακά σου-κι όχι για να γίνει μεγάλη star  των ειδήσεων. Κάποια στιγμή που ο Μαλέλης θα τα βρει με τον Ευαγγελάτο θα δώσει στον Νίκο το κεντρικό δελτίο και θα στείλει την Σία στις 4 το απόγευμα σε καμιά εκπομπή τύπου Έχεις πακέτο. Αυτό συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα παίζει σύστημα Αλέφαντου, το γνωστό με τις μπούκες, με τον Κουρουπλή, σε ρόλο Θωμά, να στήνει κάθε τόσο τις παράγγες, αλλά επειδή κι αυτές δεν είναι στημένες επιστημονικά στο τέλος τα κοράκια σφυρίζουν υπέρ του αντιπάλου...

Γράφει ο Ρίζος Παντελονίδης