Το μείζον ιστορικό θέμα που ανέκυψε, για το αν ο χορός
του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος ή όχι και το οποίο η
κα Μαρία Ρεπούση, βουλευτής, εκεί στον «συνωστισμό» του
εθνικού
μας Κοινοβουλίου, ανέλαβε ως όφειλε -ιστορικός γαρ- να
μας
το εξηγήσει,
απησχόλησε και τον μπάρμπα Βασίλη, τον
«άξεστο»
αυτό Τζουμερκιώτη, αγράμματο και χωρίς καμιά ιστορική γνώση, τίγκα όμως από εθνικό
φιλότιμο και ελληνική εξιοπρέπεια.
Μού παρουσίασε κάτι φωτογραφίες και μου απάντησε
ποιητικά
Αυτές οι Τζουμερκιώτισσες – πουτσαρίνες είναι ένας
εθνικός μύθος. Δεν έχουν ανάγκη την πιστοποίηση της κας Ρεπούση.
Με έφτασε και σε διαδήλωση.
Κοίτα, να δεις, μού είπε. Το κορίτσι το γκρέμισαν κι αυτός πήγε πάνω της, να την φιλήσει.
ΤΗΣ ΕΙΠΕ
Θα μπορούσα να στόλιζα
μ’ άστρα τα μαλλιά
σου.
Τώρα με τη φλόγα που καίει εντός μου
στολίζω το στρώμα
που απλώνεις
τα κρίνα του κορμιού σου.
Μ. Φωτόπουλος
Κι αυτός είναι ερωτικός μύθος.
Πού να καταλάβει η κα ιστορικός…
Μετά μου απήγγειλε ένα ποίημα
του Γιάννη Ρίτσου
Οι ολιγαρκείς
Καλοί νοικοκύρηδες∙ συγύριζαν τα λίγα πράγματά
τους,
το τραπέζι, το κρεβάτι, την ντουλάπα του τοίχου,
έψηναν τον καφέ τους, μαγείρευαν, τίναζαν τα σεντόνια,
σκούπιζαν, πλέναν τα ρούχα τους, διάβαζαν όλη τη νύχτα, είχαν μάθει τα ονόματα
των πουλιών, των ανθών και των άστρων,
φρόντιζαν και τον κήπο τους – δυο μέτρα όλο κι όλο∙
σεμνοί μετρημένοι,
ωστόσο δεν τους έλειψε το θάρρος να πουν ως την
άκρη τα όνειρά τους,
επιθυμίες, έρωτες και πράξεις που δεν είχαν
τολμήσει. Τότε άνθρωποι φθονεροί και μοχθηροί τους γύμνωσαν στη μέση του
δρόμου,
τους έφτυσαν, τους προπηλάκισαν, τους λιθοβόλησαν.
Αυτοί δεν είχαν τίποτα πια παρά μονάχα
το ματωμένο τους χαμόγελο. Και το ‘δωσαν,
κρύβοντας με τ’ αριστερό τους χέρι τα γεννητικά
όργανά τους,
πρώτη φορά τόσον ωραίοι και τόσο νέοι.
Γιάννης
Ρίτσος
Άντε, να τον καταλάβεις τι θέλει να πει αυτός ο άνθρωπος.
Χαιρετίσματα από τα
ορεινά και μυθικά Τζουμέρκα
Χρίστος Α. Τούμπουρος
Αγναντίτης –
Τζουμερκιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου