Με το Συνέδριο της Βιένης το 1815 η Αυστρία απέκτησε τη Λομβαρδία-Βενετία και ένα άλυτο εθνικό ιταλικό πρόβλημα. Ο καγκελάριος Μέτερνιχ γρήγορα κατάλαβε ότι δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει με καταστολή ως εσωτερικό πρόβλημα και αποφάσισε να το διεθνοποιήσει: Αν η Αυστρία έχανε τη Λομβαρδία-Βενετία θα κατέρρεαν και οι ισορροπίες δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη που με τόσο κόπο είχαν στηθεί στο Συνέδριο της Βιένης το 1814-5 και είχαν θωρακισθεί με την εγγύηση της Ιεράς Συμμαχίας. Το τέχνασμα κράτησε ακόμη και μετά την αποπομπή του Μέτερνιχ από την καγκελαρία της Αυστρίας το 1848, μέχρι το 1859.
Την τακτική του Μέτερνιχ έχουν υιοθετήσει ως προς τη διαχείριση του δημοσιονομικού προβλήματος της Ιταλίας τόσο ο πρωθυπουργός της χώρας Μάριο Μόντι όσο κυρίως ο συμπατριώτης του επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι: Οι λύσεις μνημονιακού τύπου σταματούν στην Ισπανία, αν η Ιταλία τεθεί εκτός Αγορών συμπαρασύρεται η Γαλλία και ακολουθεί η ασύντακτη διάλυση της Ευρωζώνης.
Η Ιταλία βρίσκεται σε οριακό σημείο, άρα οι επείγουσες αντισυμβατικές λύσεις πρέπει να υιοθετηθούν εδώ και τώρα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται και το κλειδί για το ποιο σενάριο παρέμβασης θα υιοθετήσει ο Ντράγκι στη συνέντευξή του μεθαύριο Πέμπτη:
- Από τη μια μεριά θα πρέπει να προλάβει επιδείνωση ισπανικού τύπου στην Ιταλία με τη Μαδρίτη να δυσχεραίνει τον ελιγμό και να εκβιάζει ισότιμη μεταχείριση από τη Ρώμη.
Από την άλλη θα πρέπει να συμβάλει στο να ηρεμήσουν τα πνεύματα στη Γερμανία μια εβδομάδα πριν από την κρίσιμη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για τη λειτουργία του Μόνιμου Μηχανισμού ΕSM.
Επιπροσθέτως θα πρέπει να καλέσει τις πολιτικές ηγεσίες σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής, Eurogroup και Ecofin να καθορίσουν τους όρους υπό τους οποίους ο ESM θα αγοράζει κρατικά ομόλογα, παρά το γεγονός ότι έχει καταστήσει σαφές ότι αν χρειασθεί η ΕΚΤ θα προχωρήσει σε αγορές και χωρίς την παραπάνω προϋπόθεση.
Τέλος, θα πρέπει να πείσει το ΔΝΤ, οι πόροι και η πολιτική βούληση του οποίου για συμμετοχή στις διασώσεις της Ευρωζώνης εξαντλούνται, ότι θα παρέμβει άμεσα και αποτελεσματικά ώστε να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση στην Ισπανία και την Ιταλία.
Τα παραπάνω είναι μεθοδεύσεις και περιτύλιγμα και σε καμιά περίπτωση η ουσία: Όταν αρχίσει η παρέμβαση της ΕΚΤ θα είναι δρόμος χωρίς επιστροφή, η Ευρωζώνη θα μεταλλαχθεί σε Ένωση Μεταφοράς Πόρων (Transfer Union) πριν καν διατυπωθεί το θεσμικό πλαίσιο της Οικονομικής Διακυβέρνησης-Πολιτικής Ένωσης.
Με την ΕΚΤ να εγγυάται ούτε ουδείς θα καταρρεύσει, η Γερμανία θα χάσει τη διαπραγματευτική της υπεροχή, δεν θα μπορεί δηλαδή να υπαγορεύσει Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που θα είναι συνώνυμη της γερμανικής Ευρώπης.
Η Ιταλία τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης όταν πιέσθηκε από τις Αγορές άλλαξε τα δεδομένα του παιχνιδιού: Με αμερικανική πολιτική ορολογία έπεισε ακόμη και τη Μέρκελ ότι η Ευρωζώνη εισήλθε στη ζώνη του Endgame που απαιτεί Στρατηγική Εξόδου (Exit Strategy).
Η Ρώμη είχε χαρτιά στα χέρια της και δύο ικανούς παίκτες που τα έριξαν την κατάλληλη στιγμή: Τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό Μάριο Μόντι και τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, με τον πρώτο να παρεμβάλλεται ανάμεσα στη Μέρκελ και στον Ολάν και να αποτρέπει και τη μετωπική σύγκρουσή τους αλλά και τη διμερή συμφωνία σε βάρος της Ρώμης και τον δεύτερο να καλύπτει το πολιτικό κενό που άφησε το βραχυκύκλωμα του Γαλλογερμανικού Αξονα.
Χωρίς επιστροφή...
Όταν αρχίσει η παρέμβαση της ΕΚΤ θα είναι δρόμος χωρίς επιστροφή, η Ευρωζώνη θα μεταλλαχθεί σε Ένωση Μεταφοράς Πόρων (Transfer Union) πριν καν διατυπωθεί το θεσμικό πλαίσιο της Οικονομικής Διακυβέρνησης-Πολιτικής Ένωσης. Με την ΕΚΤ να εγγυάται ούτε ουδείς θα καταρρεύσει, η Γερμανία θα χάσει τη διαπραγματευτική της υπεροχή, δεν θα μπορεί δηλαδή να υπαγορεύσει Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που θα είναι συνώνυμη της γερμανικής Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου