Ποιός ''έφαγε'' τις συντάξεις;

 Η πιο επώδυνη αφαίμαξη με το νέο πακέτο μέτρων προβλέπεται για τους συνταξιούχους. Σε πάνω από 4,5 δισ. ευρώ θα φτάσουν οι περικοπές σε όλες σχεδόν τις συντάξεις. Αν συνυπολογιστούν και οι προηγούμενες, φτάνουμε σε μια δραματική ανατροπή του επιπέδου ζωής για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που αλλιώς είχε προγραμματίσει την έξοδό του από την ενεργό δράση και αλλιώς θα χρειαστεί να την αντιμετωπίσει. Προτού αρχίσουμε όμως τις δίκαιες διαμαρτυρίες, θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε πώς φτάσαμε ως εδώ και ποιοι ευθύνονται...

Η πρώτη και βασική ευθύνη ανήκει αυτονόητα στο πολιτικό σύστημα που δημιούργησε, υπέθαλψε και συντήρησε τις απίστευτες στρεβλώσεις του ασφαλιστικού συστήματος. Από το ατέλειωτο χάος των συνταξιοδοτικών ρυθμίσεων, την ανεπάρκεια των Ταμείων και την εισφοροδιαφυγή δημιουργήθηκε μόνο μέσα στην τελευταία δεκαετία ένα έλλειμμα που με βάση τα τελευταία επίσημα στοιχεία αγγίζει τα 100 δισ. Το ένα τρίτο σχεδόν του συνολικού χρέους της χώρας. Ενα έλλειμμα που με 2,3 εκατ. συνταξιούχους και κάτι λιγότερο από 4 εκατ. εργαζομένους είναι αδύνατον φυσικά να καλυφθεί ποτέ.

Θα θυμόσαστε φυσικά την καθολική αντίδραση, τον λαϊκό ξεσηκωμό που απέτρεψε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση το 2001, όταν είχαν αρχίσει να φαίνονται τα σημάδια της κατάρρευσης. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, με μοναχικές εξαιρέσεις, κάθε λογής συνδικαλιστάδες και υποτιθέμενοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος συνασπίστηκαν και απέτρεψαν την ψήφισή του, στέλνοντας μαζί και τον κ. Γιαννίτση στο πυρ το εξώτερον. Τις συνέπειες τις ζούμε και τις πληρώνουμε πολύ πιο ακριβά σήμερα όλοι μας...

Μαζί τους όμως βρέθηκε και ο λαός, οι πολίτες, η γενιά κυρίως που βρίσκεται σήμερα στη σύνταξη ή ένα βήμα πριν και υφίσταται τη μεγάλη αφαίμαξη... Είναι η γενιά της πολύφερνης αλλαγής ή του Μάη του '68 που έφτασε καθυστερημένα στα καθ' ημάς, ως συνήθως... Η γενιά που, ας μην το ξεχνάμε, ανδρώθηκε με τα συνθήματα «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα» και «ας γίνουμε ρεαλιστές, ας ζητάμε το αδύνατο». Τα πήρε πράγματι όλα, τα διεκδίκησε όλα, αρνούμενη όμως να πληρώσει το αντίστοιχο τίμημα. Εζησε για μερικές δεκαετίες μέσα στην ευμάρεια, στη θαλπωρή του κράτους, των δανεικών παροχών και τώρα, εκεί που πίστευε ότι καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά θα περάσουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας, της ζητούν να πληρώσει τον λογαριασμό...

Φυσικά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ούτε για τους συνταξιούχους - ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους - αλλά ούτε και για το δημόσιο ταμείο που από κάπου πρέπει να βρει χρήματα για να βουλώσει τις ατέλειωτες μαύρες τρύπες των Ταμείων. Η περιβόητη ανάπτυξη, που έχει γίνει το γλειφιτζούρι που πιπιλίζουν όλοι ως μόνη οδό σωτηρίας, ούτε καν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Τι μένει; Δίκαιοι και άδικοι, αυτοί που δούλεψαν και αυτοί που βολεύτηκαν, να πληρώσουν όλοι τα επίχειρα του λαϊκισμού και της κομματικής φαυλοκρατίας...

www.tovima.gr