Για μια μαύρη διακεκομμένη γραμμή...

Μια εικόνα που αντίκρισαν κάποτε τα δυο αθώα παιδικά μου μάτια στις Εκκλησιές Πρεβέζης, έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό και τη μνήμη μου, για να με διδάσκει και να μου θυμίζει. Όπως χαρακτηριστικά λένε και οι Ιρλανδοί: «το αίμα μένει πάντα στη λεπίδα, για να μην λησμονείς».

Ίσως να ήμουν διαφορετικός άνθρωπος, αν δεν είχα αντικρίσει αυτή την εικόνα. Ίσως να ήμουν πιο ψυχρός απέναντι στην πολιτική και όχι «συναισθηματικός» σε πράγματα και καταστάσεις.

Μια μικρή μαύρη διακεκομμένη γραμμή. Πάνω σε μια αστυνομική ταυτότητα φθαρμένη από το χρόνο. Μια «στάμπα» που το καθεστώς των ανθρωπωειδών της Χούντας, γούσταρε να είναι αιώνια. Για να ξεχωρίζει τους νομιμόφρονες από τα μιάσματα. Ευτυχώς δεν της πέρασε.

Μια «στάμπα» που καθόρισε ζωές ανθρώπων για πολλά χρόνια. Τους πλήγωσε, τους μάτωσε, τους αφαίρεσε κάθε λαχτάρα για ζωή, τους απαγόρευε, τους στέρησε εργασία και πρόοδο, τους στέρησε την οικογενειακή ευτυχία. Ποιο ήταν το... αμάρτημά τους;

Εκφράζονταν δημοκρατικά. Αρκούσε αυτό για κάποιους...

Σε αυτό το τέλμα και αδιέξοδο, στο οποίο έχουμε περιέλθει ως λαός, στην Ελλάδα των μνημονίων, συχνά ακούω γύρω μου τις ατάκες: «Με τη Χούντα είχαμε δουλειά», «Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται», «Χρυσή Αυγή. Αυτό χρειάζεται στα λαμόγια».

Δεν ξέρω αν είναι αμάθεια ή αφέλεια. Ίσως είναι και τα δύο μαζί. Το ζήτημα είναι πως στην Ελλάδα του 2012, δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από το παρελθόν μας. Το μαρτυρικό παρελθόν μας. Δεν μας άφησε το ίδιο το σύστημα να διδαχθούμε.

Θυμώνω και στεναχωριέμαι να ακούω συνομηλίκους μου, να υμνούν ανθρώπους που βασάνισαν, σκότωσαν, βίασαν, επέβαλαν. Θυμώνω και στεναχωριέμαι να ακούω συνομηλίκους μου, να υμνούν τους νοσταλγούς των Ναζί και του Χίτλερ, τους ταγματασφαλίτες και τους ρουφιάνους-κουκουλοφόρους, που έκαψαν, έκλεψαν, σκότωσαν και τους οποίους ο ελληνικός λαός έδιωξε με τις κλωτσιές, με τις θυσίες και το αίμα του, γράφοντας την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης.

Λησμονήσαμε! Ή για την ακρίβεια, δεν μάθαμε ποτέ.

Βρέθηκα στην Κρυοπηγή, η οποία όπως τόσα άλλα χωριά στην Ελλάδα, υπέφερε πολύ για τις πολιτικές απόψεις των κατοίκων της. Πώς να κοιτάξεις αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια και να τους πεις ότι στην Ελλάδα του 2012 η Χρυσή Αυγή πιθανότατα θα εκπροσωπηθεί στη Βουλή; Πώς να τους πεις ότι το αίμα των δικών τους ανθρώπων για τη λευτεριά της πατρίδας, ώστε να μη ξαναδούμε τους φασίστες στη... γειτονιά μας, πήγε χαμένο στο βωμό της οικονομικής κρίσης;

Είναι ντροπή για μια ολόκληρη γενιά να συμβαίνει αυτό! Θα σημαίνει πως σβήνουμε... μονοκοντυλιά, το ιστορικό μας παρελθόν σαν κοινωνία και βαδίζουμε σε έναν... αμερικανοποιημένο «αχταρμά». Δυστυχώς το «αβγό του φιδιού» δεν επωάζεται πλέον. Είναι εδώ!

Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν φταίει η πολιτική μιας μερίδας της Αριστεράς γι' αυτό. Δεν έχει και σημασία εξάλλου. Ούτε μπορώ να προσδιορίσω αν φταίει η κατάντια του σαθρού πολιτικού συστήματος.

Τώρα που φτάνουμε στις 17 Ιουνίου, μπροστά στην κάλπη όμως, στις κρισιμότερες εκλογές από σύστασης ελληνικού κράτους, ας σκεφτούμε όλοι μας τις μαύρες διακεκομμένες γραμμές. Κι ας πράξουμε αναλόγως. Ο καθένας με βάση τη δική του συνείδηση. Και στο τέλος θα κάνουμε το...ταμείο. Αν σαν κοινωνία οδεύουμε ολοταχώς προς το βούρκο ή όντως πνέει διαφορετικός αέρας. Αέρας αισιοδοξίας. Προσωπικά πάντως τη μαύρη αυτή γραμμή θα έχω στο μυαλό μου την 6 Μαϊου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...

Γράφει ο Παναγιώτης Τσόγκας

www.atpreveza.gr